بررسی ارتباط بین هنر و بازی، امری مناقشه‌برانگیز بوده و هست. این که در بسیاری از بازی‌ها، عناصر متعدد هنری (به مفهوم عام) به کار می‌روند، مسلم است و در نتیجه هنر به صورت واضحی در همه بازی‌ها، کارکرد دارد. عده‌ای پا را فراتر گذاشته و تمام بازی‌ها را آثاری هنری در نظر می‌گیرند و بعضی هدف هنر و بازی را یکسان دانسته و سرگرمی را غایت این دو مقوله می‌دانند.
.
با توجه به اهمیت فوق‌العاده صنعت بازی‌های ویدئویی و ارتباط تنگاتنگ این صنعت با هنرهای دیداری،
از دهه ۱۹۷۰ میلادی تا کنون، عمده بررسی‌های هنری مرتبط با بازی، بر روی این بازی‌ها متمرکز شده است.
ارتباط بین این بازی‌ها و هنرهای دیداری، بحثی است که در دهه‌های اخیر، به شدت مورد توجه فلسفه هنر قرار گرفته‌است.
از آنجا که بازی‌های ویدئویی، “قابلیت انتقال احساسات و معانی پیچیده و عمیق را دارند”،
“می‌توانند کاملا منسجم و پیچیده طراحی شوند” و به همین دلیل “مهارت بالایی برای تولیدشان لازم است”،
“می‌توانند برای مصرف کننده بسیار چالش‌برانگیز باشند” و “عموما حاوی تصویرپردازی‌های خلاقانه هستند”
پس امکان تبدیل به آثار هنری را دارند. از طرفی همه این بازی‌ها “بیانگر دیدگاه‌های فردی هستند” و در بعضی موارد “به قصد ایجاد یک اثر هنری ساخته می‌شوند”. در نتیجه بسیاری از بازی‌های ویدئویی (نه همه) را می‌توان آثار هنری قلمداد کرد.
.
آنچه در این “بام” مورد بررسی قرار خواهد گرفت، بازی‌های ویدئویی است که با توجه به جمیع مطالب بالا، قابلیت در نظر گرفته شدن به عنوان یک اثر هنری را دارند.
.
اولین پست “بام بازی”، با دبیری گروه VGC در اینستاگرام نشریه هنرهای دیداری “پشت بام”، منتشر شد.
تصویر یک بازی نسل اولیتصویر یک بازی نسل دومیتصویر یک بازی نسل سومیتصویر یک بازی نسل چهارمیتصویر یک بازی نسل پنجمیتصویر یک بازی نسل ششمیتصویر یک بازی نسل هفتمیتصویر یک بازی نسل هشتمی
